Takie były wędrówki o świcie

Były niegdyś wędrówki o świcie

Na promieniach układałam stopy
O źdźbła żytnie opierałam dłonie

W wodach niebo krył płat błękitu
Spięty klamrą zblakłego księżyca
Zatem chciałam ubrać siebie w niebo

Mlekiem pachną orosiałe trawy
I mrocznieją krzewy w wąskim jarze

Teraz miedza powiedzie nad stawy
Nieprzytomne od żab i kumkania

Szukam kęp mchu i krwawnika
By nie deptać
Snu barw kolorowych
Ale za mną podążają krowy
I w ich pyskach
Piękno łąki znika